مدلی برای بهبود خودسازمان دهی و یادگیرندگی شبکه های نوآوری در پارک علم و فناوری اهواز

نوآوری عامل برتری ملت‌ها و ایجاد ثروت و دستیابی به پیشرفت محسوب می‌شود. کشورهای مختلف برای توسعة نوآوری، سیاست‌ها و برنامه‌های خاصی را تدوین و پیاده‌سازی می‌کنند. یکی از راهکارهای توسعة فناوری‌های پیشرفته و نوآوری، رویکرد شبکه‌های نوآوری است. این شبکه‌ها مبتنی بر همکاری و یادگیری هستند. در دهة اخیر، تأکید قابل توجهی بر خودسازمان‌دهی شبکه‌های نوآوری و یادگیرنده‌بودن آنها شده است. اما با این وجود، خلاء بررسی نحوة بهبود آن و تبیین دقیق آثار و پیش‌نیازهای آن در ایران وجود دارد. پژوهش حاضر با این هدف، به بررسی شبکه‌های نوآوری در پارک علم و فناوری اهواز پرداخته است. روش پژوهش کمّی و از نوع پیمایش با ابزار پرسشنامه است. برای تأیید روایی پرسشنامه با 11 نفر از خبرگان مصاحبه انجام و سپس پرسشنامه‌ای بین شرکت‌های پارک علم و فناوری توزیع شد. تعداد 25 شرکت در این پژوهش مشارکت نمودند. جهت تحلیل داده‌ها از آزمون‌های رگرسیون و تحلیل مسیر با نرم‌افزار SPSS استفاده شد. بر اساس نتایج به‌دست‌آمده، عوامل مختلفی نظیر توانمندی شرکت‌ها، تعبیه‌شدگی شبکه و محیط مساعد می‌توانند تأثیر گوناگونی بر توسعة همکاری‌ها، خودسازمان‌دهی و یادگیرنده‌بودن شبکه داشته باشند. همچنین خودسازمان‌دهی و یادگیرندگی این شبکه نیز تأثیر گوناگونی بر توسعة برونداد نوآوری و اثربخشی شبکه دارند.